19 miesiąc życia dziecka.

W 19 miesiąc życia dziecka weszliśmy z wielkim wrzaskiem, pogłębionym buntem dwulatka, odrzuconym smoczkiem, fobią łóżeczkową, odroczoną drzemką popołudniową i z jednym wielkim niezadowoleniem. Zarówno Żabka jak i rodziców.

Poruszam się.

Wdrapywanie się na wszystkie meble już nie wystarcza. Teraz potrafi już sobie przysunąć stołek tam gdzie chce się dostać. I tym sposobem jest WSZĘDZIE!

Mówię.

W ostatnim miesiącu pojawiło się tak długo wyczekiwane „MAMA”. I teraz jest „mama” na każdym kroku, na zmianę z „tata”. Poza tym śpiewa: „lilulilulilu” i „lokilokiloki”. Mówi dużo, ale wciąż po swojemu. Niechętnie powtarza to o co się go poprosi. A zazwyczaj na wszystko co ma powtórzyć mówi „ma”:

– Żabku, powiedz „dzięki!”

– Ma.

Jem.

Zaczął wyrywać mi sztućce, co oznacza, że jest już gotowy do samodzielnego jedzenia. Całkiem sprawnie ładuje sobie widelec do paszczy, ale w nabijaniu jedzenia musi pomagać dorosły. Nie pozwalam jeszcze na samodzielnie jedzenie płatków – nie jestem gotowa psychicznie na podłogę w mleku. Natomiast apetyt dopisuje, zwłaszcza na owoce, ale wszystko jest jedzone głównie w biegu.

Śpię.

No i tutaj zaczął się kryzys, o którym rozpiszę się przy okazji kolejnego posta. U Żabka rozwinęła się tak zwana „fobia łóżeczkowa” – czyli reaguje histerią jak tylko zbliżamy się do nieszczęsnego mebla. Odrzucił smoczka (z hukiem), co tylko utrudnia mu zasypianie. Po odłożeniu do łóżeczka nie możemy wyjść z pokoju dopóki nie zaśnie, inaczej jest histeria z uderzaniem głową w szczebelki włącznie. Drzemka popołudniowa totalnie wypadła.

Bawię się.

Na nowo zaczął interesować się klockami i nauczył się obsługiwać sorter. Do ulubionych zabaw doszło bieganie po kanapie – które, jak się domyślacie różnie się kończy. I co ważne, przestał zjadać kredki i nawet chwilę porysuje – arcydzieła na trzy kreski.

Narzekam.

O losie, czasami przechodzi samego siebie! Jak się czegoś kategorycznie zabroni, to następuje wrzask, uderzanie / rzucanie przedmiotami oraz rzucanie się na ziemię. Regularnie obrywa matka. I psy.

Śmieję się!

Najchętniej podczas ganiania czy szamotania się. „Kuku” wciąż również spełnia rolę rozśmieszacza. I trzeba przyznać, że śmiech półtora-roczniaka to coś pięknego!