w 20 miesiącu bardzo męczył nas bunt dwulatka. 21 miesiąc życia dziecka wcale się dużo nie różni. Tylko się już po prostu do takiego stanu rzeczy przyzwyczaiłam…

Poruszam się.

Za szybko. Zdecydowanie za szybko. I za wysoko. Zdecydowanie za wysoko. Albo to ja jestem za wolna… bo na pewno nie za niska.

Mówię.

Powoli, powoli mamy nowe dźwięki, głównie naśladujące zwierzątka. Czyli jest KURA, która robi KOKOKO. Jest KOT, który robi NANA (jest to pierwotna wersja miau miau). No i oczywiście jest „EEEE” – co oznacza praktycznie wszystko. A jak poproszę żeby coś powtórzył to mówi „BABA”. Na przykład:

– Żabek, powiedz piesek.

– BABA

– A powiedz piii-ciuu.

– BAAABAAA

Jem.

Nie za dużo, ale regularnie. Raczej bez większego marudzenia. Jak nie chce, to trudno, nie biegam za nim z łyżeczką. Coraz częściej je samodzielnie, ze stałym posiłkiem radzi sobie nawet całkiem nieźle. Wie, gdzie babcia trzyma czekoladki.

Śpię.

Raz lepiej, raz gorzej. Raz dłużej, raz krócej. Absolutnie nie ma reguł. Ale noce przesypia zazwyczaj bez pobudek. Średnio 12 godzin od 20 do 8 rano. W ciągu dnia, różnie. Czasami nie ma drzemki, maksymalnie padnie na 2-3 godziny jeśli wstanie przed 8.

Bawię się.

W tym miesiącu królowały książeczki. I książki. Godzinami przeglądamy i opowiadamy o tym, co się dzieje na poszczególnych stronicach. To niesamowite, ile człowiek na starość z takiej lektury może się dowiedzieć. Wiedzieliście, że żyrafy mlaszczą?

Narzekam.

Z ust mojego pierworodnego najczęściej wydobywa się dźwięk: „eeeeeeeeeee!!!!” – oczywiście zabarwiony pretensją. Niezależnie od tego, czy czegoś nie może dosięgnąć, czy mu ktoś coś zabierze, czy po prostu się do niego uśmiechnę.