Ataki złości dziecka doprowadzają do ataków złości rodziców. Żeby było jasne – jestem przeciwna stosowaniu przemocy, gróźb i kar. Chyba, że pozostają one w głowie rodzica… – to hulaj dusza, ograniczeniem jest jedynie granica kreatywności!

Niestety, ale niespełna dwuletni Potwór potrafi nawet największą ostoję spokoju wyprowadzić z równowagi, zwłaszcza wtedy, gdy ataki złości powtarzają się co jakieś… hmmm.. 10 minut? Wyprowadzeni z równowagi, zaciskający zęby i starający się panować nad resztkami sił i godności rodzice, wypowiadają zdania, zupełnie niezgodne ze strasznymi myślami. A to wszystko dla dobra naszego Potomstwa…

MÓWIMY: “Nie bij!”
MYŚLIMY: “Bo Ci pourywam ręce…”

MÓWIMY: “Nie gryź!”
MYŚLIMY: “Jak ja Cię kiedyś dziabnę, to policzysz moje zęby!”

MÓWIMY: “Jak się nie uspokoisz to pójdziesz do kąta!”
MYŚLIMY: “Albo do piwnicy, a tam Cię zaknebluję i zostawię na tydzień!”

MÓWIMY: “Nie dostaniesz czekolady, bo nie zjadłeś obiadu.”
MYŚLIMY: “Chyba, że nie przestaniesz wyć, wtedy szlag trafi moją konsekwencję…”

MÓWIMY: “Nie rzucaj zabawkami!”
MYŚLIMY: “Odechce Ci się, jak je wszystkie powyrzucam…”

MÓWIMY: “Nie wchodź tam, bo spadniesz!”
MYŚLIMY: “Zwariowałeś?!? Zaraz się połamiesz i wtedy dopiero będzie problem!!!”

MÓWIMY: “Nie bierz tego do buzi!!!”
MYŚLIMY: “Pożałujesz, jak będzie to chciało wyjść drugą stroną…”

MÓWIMY: “Nie dotykaj telewizora!”
MYŚLIMY: “Bo raty odciągnę z Twoich urodzinowych oszczędności…”

MÓWIMY: “Nie wolno!”
MYŚLIMY: “Nosz KUŹWA – ile razy mam powtarzać?! NIE WOLNO!!!!!!”

MÓWIMY: “Kocham Cię”.
MYŚLIMY: “Kocham Cię najbardziej na świecie, chociaż czasem strasznie mnie wkurzasz…”