My, dorośli, wiemy, że pewnych rzeczy mówić nie wypada, że mogą sprawić przykrość. Często zapominamy, że dzieci nie mają takich oporów. Nie rozumieją słowa „nie wypada„, są szczere do bólu i nie raz sprawiają, że chcemy zapaść się pod ziemię…

Walą prosto z mostu.

Niedawno byliśmy na meczu futbolowym, w pewnym momencie obok nas, na trybuny wszedł bardzo otyły pan. Jak widzę takie osoby, to jest mi ich okropnie żal – miałam otyłego tatę, wiem jak trudne jest życie, gdy ma się dużo kilogramów za dużo. Sama nie raz doprowadzałam się do stanu, gdy dźwigałam za dużo (a wcale nie byłam w ciąży…) i już zaczynało to rzutować na jakość mojego życia. Ale jestem dorosła, nie powiem przecież „Panie, szkoda życia! Odchudź się pan!”. Za to Żabka pan ewidentnie bardzo zafascynował, bo już po chwili słyszałam jak krzyczy (metr od pana): „Mamo! Patrz! JAKI GRUUUUUBY PAN!!!”. Na pewno wyobrażacie sobie, jaki kolor przybrała moja twarz, pomimo kryjącego makijażu. Tak bardzo mnie zaskoczył swoją szczerą i totalnie-nie-na-miejscu wypowiedzią, że naprawdę nie wiedziałam co robić. Nie chciałam, żeby panu zrobiło się przykro, chociaż wiedziałam, że mój synek nie powiedział niczego złego, po prostu stwierdził fakt.

Nie rozumieją inności.

Kiedyś Żabek w telewizji zobaczył chłopca z Zespołem Downa i powiedział, że się go boi. I znowu byłam zaskoczona i nie wiedziałam jak się zachować. Dla nas, dorosłych, zazwyczaj niepełnosprawność nie jest czymś ani nowym ani strasznym. Nie pomyślałam jednak, że skoro w naszym najbliższym otoczeniu nie ma żadnej osoby niepełnosprawnej, czy z Zespołem Downa, to Żabek ma pełne prawo się przestraszyć, gdy po raz pierwszy się z nią spotka – bo jest to coś nowego, innego. Dlatego myślę, że w tego typu edukacji, fajną sprawą są klasy integracyjne, gdzie dzieci niepełnosprawne uczą się razem z pełnosprawnymi i dzięki temu, mogą się poznać i uczyć od siebie nawzajem. Również jest ważne, abyśmy my – rodzice – z różną innością nasze dzieci, w miarę możliwości, zapoznawali.

Zadają kłopotliwe pytania.

Kłopotliwe, rzecz jasna, dla nas – dorosłych. Większość z Was wie, że od paru dni chodzę w kołnierzu ortopedycznym. Chyba każde mijane przeze mnie dziecko w wieku Żabka, pokazywało na mnie palcem, pytając opiekuna: „a co ta pani ma na szyi???”. Nie dziwię się ich zaciekawieniu, ani nie czuję się w żaden sposób urażona. Zaskoczyły mnie jedynie odpowiedzi pytanych: „Nie wiem”, „Nie pokazuj palcem”, „Ciiiii!!!”. No litości! Kochani, jak tak będziemy odpowiadać naszym dzieciom, to jak one mają poznać i zrozumieć świat?! Jak dzieci w grupie przedszkolnej Żabka zapytały mnie co mam na szyi, to odpowiedziałam po prostu, że to taki specjalny kołnierz, który muszę parę dni ponosić, ponieważ boli mnie szyja i dlatego nie powinnam nią kręcić. A ten właśnie kołnierz pomaga mi utrzymać głowę prosto. Myślę, że zaspokoiłam ciekawości dzieci i poszerzyłam ich wiedzę o kolejny aspekt. I wcale nie było mi przykro, jak skwitowały tą całą sytuację, że: „to wygląda dziwnie”. No mają rację! Faktycznie, kołnierz ortopedyczny i to w środku lata wygląda dziwnie.