Mówi się, że skoki rozwojowe kończą się w pierwszym roku życia dziecka. W takim razie moje jest wyjątkiem, bo od skończenia 12 miesięcy jest w jednym wielkim, bliżej nie określonym, skoku rozwojowym!

Siedzę na podłodze. Żabek patrzy na mnie badawczo. Podaję mu kółeczko „załóż pomarańczowe kółeczko na drążek„. Próbuje. Pierwszy raz mu nie wyszło. Drugi raz nie wcelował. Sruuu! Kółeczko leci z prędkością światła w ścianę. Odbija się od niej i ostatecznie obrywa kot, który niewinnie kierował się w stronę kuchni. „No trudno, nie udało się. Może spróbujesz to zielone?” – zachęcam dalej i po raz pierwszy (dzisiejszego dnia) obrywam w twarz. Teraz to mi się odechciewa. Zostawiam te cholerne kółka i idę na kawę.

Zza kubka z moją ukochaną kofeiną prowadzę obserwację. Żabek również olał kółka i zabrał się za klocki. Najpierw ładnie chował je do pudełka, następnie z krzykiem pełnym złości wyrzucał jedno po drugim. Zaintrygowana tym zachowaniem sunia, podeszła bliżej. Teraz to ona oberwała po pysku.

Robię podejście numer dwa, w końcu kofeina dodała mi sił, siadam na podłodze i podaję Żabkowi kółeczko: „a teraz spróbujesz, czy już masz gdzieś te wszystkie kółka?„. Bierze. Minę ma skupioną, aczkolwiek nietęgą. Udało się! Złożył całą piramidkę z kółek! Jest radość, są brawa, jest śmiech, jest uścisk! A na koniec po raz drugi obrywam w twarz. Następnie odwraca się mój Potomek do mnie tyłkiem, wykrzykuje siarczyste „lilulilulilu!!!” siada dwa metry ode mnie, oczywiście tyłem i zabiera się za książkę.

Jak foch to foch. Idę na drugą kawę.