Marzeniem większości rodziców jest najpierw, aby dziecko przesypiało całą noc, a następnie by zasypiało samodzielnie, bez obecności rodzica. Cudowna jest wizja buziaka na dobranoc i wyjścia z pokoju bez uważania na skrzypiące deski… Dzisiaj opowiem Wam jak nauczyć dziecko samodzielnego zasypiania. A raczej, jak pomóc w tej nauce.

Oczywiście im wcześniej się zacznie, tym łatwiej tego dokonać. Ale musicie pamiętać, że nic nie jest wieczne. I pomimo tego, że nauczymy naszego niemowlaka samodzielnie zasypiać, bez konieczności asystowania w tym całym przedsięwzięciu, to nie znaczy, że jak urośnie i stanie się zbuntowanym dwulatkiem, to nic się nie zmieni. Sama niestety przekonałam się na własnej skórze, że trzeba być bardzo czujnym, bo z dnia na dzień wszystko może się zmienić.

Żabek w wieku prawie 1,5 roku nagle zaczął bać się zostawać sam w pokoju w trakcie zasypiania. Więc od paru miesięcy musimy mu towarzyszyć. Wiem, że nie będzie to trwało wiecznie, nie zmienia to jednak faktu, że ponownie próbuję nauczyć go samodzielnego zasypiania w samotności, ale bez płaczu, strachu oraz nerwów. I jestem już o krok od drzwi…

Jak nauczyć niemowlę samodzielnego zasypiania?

Rzekłabym „BANAŁ”. Ale oczywiście nie mówiłam tak, gdy sama miałam do czynienia z niemowlakiem. Nie wiedziałam jednak wtedy, że problem zaczyna się dopiero, gdy dziecko robi się mobilne.

Otóż, warto pamiętać o kilku zasadach:

Dobre warunki do spania (temperatura i wilgotność pokoju, wygodne łóżeczko, pościel).
Maksymalne zaciemnienie pokoju.
Brak skojarzeń: spanie-karmienie (jest to trudne dla kobiet karmiących piersią, ale nie niemożliwe).
Odkładanie do łóżeczka ZANIM niemowlę zaśnie.
Pocieszanie i uspokajanie (jeśli to możliwe) w łóżeczku, bez brania na ręce.
Mądre korzystanie z rekwizytów wspomaga zasypianie: smoczek, biały szum, kołysanki.
Stały plan dnia i rytuały ułatwiające zrozumienie, że pora spać.
Nie pozwalaj dziecku wypłakiwać się w samotności – bo straci do Ciebie zaufanie.

Jak nauczyć dziecko samodzielnego zasypiania?

Jeśli do tej pory Twoje dziecko potrzebowało towarzystwa i/lub rekwizytów żeby zasnąć, to nie ma co się łudzić, że zmienimy to z dnia na dzień. Ale postępowanie jest takie samo jak w przypadku dzieci, które potrafiły samodzielnie zasypiać, ale „coś się zepsuło”. W przypadku Żabka podejrzewam, że zawinił koszmar, ponieważ u dzieci w tym wieku właśnie zaczynają się one pojawiać. Od tego czasu Żabek nie chciał się położyć w łóżeczku – a o pozostaniu samotnie w pokoju w ogóle nie było mowy! Poza tym odrzucenie smoczka utrudnia i wydłuża samodzielnie zasypianie

Oto co możesz zrobić:

Jeśli dziecko się boi zostać samo, to go nie zostawiaj.
Nie pozwalaj mu płakać w samotności.
Postaraj się zachować ciszę, nie daj się zagadywać, bo będzie gadać w nieskończoność.
Nie nawiązuj kontaktu wzrokowego, bo zacznie gadać i będzie jak wyżej.
Nie kładź się w tym samym łóżku, zamiast tego połóż sobie obok materac, który po jakimś czasie zamienisz na krzesło.
Przesuwaj krzesło co kilka dni trochę w kierunku drzwi – aż w końcu wyjdziesz!
Jeśli dziecko wstaje, podejdź i je delikatnie połóż. Rób to tak długo, aż przestanie wstawać. Może przy tym płakać, ale najważniejsze że jesteś obok – zapewniaj je, że wszystko je w porządku i po prostu idzie spać. Jednego dnia kładłam Żabka ze sto razy, a następnego już tylko 5. Teraz wystarczy, że powiem „proszę się położyć”.
Jeśli chce się pokokosić przed zaśnięciem, to niech to robi, byle na leżąco. W pozycji siedzącej nie zaśnie…
KONSEKWENCJA w działaniu, cierpliwość oraz czas pomagają w osiągnięciu sukcesu.

Cały tekst jest dla rodziców, którym faktycznie zależy na tym, żeby ich dzieci zasypiały samodzielnie. Wiem, że są rodzice, którzy lubią usypiać swoje Pociechy przy piersi, bujając je czy śpiąc razem w łóżku – mi nic do tego, więc jeśli tak jest Wam dobrze, to nic nie zmieniajcie. Prawda jest taka, że z czasem każde dziecko nauczy się zasypiać samodzielnie i samotnie – a wręcz nadejdzie taki moment, że dodatkowo zabroni Ci wchodzić do swojego pokoju!