Będąc na końcówce ciąży i tuż po porodzie, trochę tematycznie zaniedbałam sprawy związane z moim czteroletnim Przedszkolakiem. A przecież u niego też się dzieje! Teraz na przykład dzieje się tyle, że doprowadza nas do szału tym, że ma być tak jak on chce – bo przecież on wie najlepiej!

Większość naszych dialogów wygląda następująco:

[Żabek płacze] – Żabko, nie płacz…
[Żabek – płacząc] – Ja wcale nie płaczęęęęęęę!!!

[Żabek się obraża] – Ale dlaczego się obrażasz?
[Żabek krzyżując ręce, robiąc podkówkę i odwracając się] – WCALE SIĘ NIE OBRAŻAM!!!

– Kochanie, jak się będziesz tak zachowywał, to nigdzie nie pójdziemy.
– PÓJDZIEMY!

No i można by tak w nieskończoność.

Z jednej strony trochę mnie to bawi, z drugiej trochę irytuje. Bo oczywiście nie ma mowy o jakiejś konstrukcyjnej rozmowie. Sama z natury, jak się okazało po urodzeniu Żabka, mam w sobie dość sporo cierpliwości do różnych zachowań i raczej się nimi bardzo nie przejmuję i nie biorę do siebie „zaczepek czterolatka”. Albo trochę odpuszczam z uśmiechem na twarzy, albo daję mu czas na wyrażenie swoich emocji, po czym (jak już „dojrzeje”) przytulam i próbuję coś wytłumaczyć (wiedząc, że skutek tego będzie marny i jeszcze z milion razy będę musiała to powtórzyć), a na koniec – otwieram książkę, która zawsze potrafi mnie pocieszyć:

O czterolatkach mówi się, że są nie do opanowania. Jeżeli będziemy o tym pamiętać, stanie się to dla nas nieocenioną pomocą w postępowaniu z każdym czterolatkiem, który wejdzie nam w drogę. Czterolatki są bowiem, bardziej niż dzieci w jakimkolwiek innym wieku, nie do opanowania, i to właściwie w każdym rodzaju aktywności. Po pierwsze więc, są bardzo ruchliwe. Biją, kopią, rzucają kamieniami. Niszczą przedmioty. Uciekają. Są też nie do opanowania emocjonalnie. Głośny, niemądry śmiech występuje na przemian z napadami złości. (…) Uwielbia przeciwstawiać się poleceniom rodziców. Być tak opornym, jak to tylko możliwe, wydaje się dla niego racją istnienia. (…) Można odnieść wrażenie, że owładnął nim jakiś przemożny duch niesubordynacji: puszy się, przeklina, przechwala, prowokuje.'Rozwój psychiczny dziecka od 0 do 10 lat' F.L.Ilg, L.B.Ames, S.M.Baker

Fakt, raz się zdarzyło, że Żabek mi uciekł. I jak widać mam dużo szczęścia, bo nie wykazuje agresywnych zachowań, za to potrafi być go wszędzie pełno! Skacze, wdrapuje się na kanapę, biega i uwielbia się szamotać. Oczywiście zawsze musi być pierwszy i najlepszy, co bywa bardzo męczące. Ten „niemądry” śmiech też już poznałam. Jak i różne „nowe słowa” przywleczone z przedszkola…

Bo prawda jest taka, że poza tym, że musimy sobie jakoś radzić w takiej sytuacji, to dzieci z tego wyrosną. To moje ulubione życiowe zdanie: „WYROŚNIE Z TEGO”. Jest ono napełnione nadzieją po same brzegi, szkoda tylko, że jeszcze nie zawiera w sobie informacji KIEDY TO NASTĄPI.

Niestety nie ma złotego środka na wszechwiedzące czterolatki, bo każde dziecko jest inne, każde na swój sposób charakterne. Oczywiście nie chodzi o to, żeby dać sobie wejść na głowę, czy przyznawać czterolatkowi we wszystkim rację…

Bez wątpienia w postępowaniu z czterolatkiem będziecie potrzebowali stanowczości. Rzadziej jednak będzie Was opanowywało poczucie beznadziejności poczynań i towarzyszące mu uczucie złości, jeżeli będziecie pamiętać, że te „nie do opanowania” zachowania są nie tylko nieuniknione, ale wręcz konieczne dla prawidłowego rozwoju.'Rozwój psychiczny dziecka od 0 do 10 lat' F.L.Ilg, L.B.Ames, S.M.Baker