Jestem mamą już prawie 5 lat. W tym czasie zdążyłam już sobie „na nowo ułożyć życie” – musiałam zmienić pracę i większość priorytetów. Nie jesteśmy już tylko my dwoje, a problemy narastają z każdym kolejnym rokiem wspólnego życia. Prawdą jest, że „małe dziecko – mały problem, duże dziecko – duży problem”.

Moja cierpliwość każdego dnia wystawiana jest na próbę, ale muszę przyznać, że w tej kwestii radzę sobie całkiem nieźle, bo wcale nie tak łatwo wyprowadzić mnie z równowagi. I o ile mała Żabcia wymaga ode mnie jeszcze tylko miłości, uwagi i zadbania, o tyle Żabek już wymaga wychowania. Co nie jest łatwe, zwłaszcza w wakacje, ale wydaje mi się, że ogarniam temat. Do czasu… aż dopadnie mnie PMS.

Jakby ktoś jeszcze nie wiedział – PMS to syndrom napięcia przedmiesiączkowego. A powodują go szalejące hormony. Nawet teraz jak to piszę, to co chwilę zalewam się łzami. Co chwilę mi się odechciewa. Jedyne co mnie trochę rozweseliło, to dwóch chłopaczków opowiadających o okresie…

Raz w miesiącu…

Przez kilka dni, powinnam być zamykana w izolacje, zaopatrzonej w łóżko, chusteczki, książkę i czekoladę. Kiedyś to nie było problemem! Wystarczyło warknąć, że się chce mieć święty spokój, trzasnąć drzwiami i w samotności mierzyć się z własnymi hormonami. Teraz? Nie ma ucieczki.

PMS wyczuwam już z daleka.

Przestaję się cieszyć. Praca mnie przytłacza jak nigdy, wiem że w tym czasie mogę sobie pozwolić jedynie na poruszanie lekkich tematów na blogu, bo nie poradzę sobie z hejtem. W głowie pustka, nie wiem o czym pisać i nie potrafię zrobić przyzwoitego zdjęcia. Zaczynam czuć wyjątkowy pociąg do czekoladek schowanych w szafce na czarną godzinę. Kinderki Żabka nie mają ze mną żadnych szans. Waga rośnie, pokazując mi ile wody (i kinderków) zatrzymuję z tej okazji w organizmie. Załapuję więc treningowe zniechęcenie, pocieszając się kolejnym kinderkiem. Płaczę z byle powodu, wściekam się z jeszcze mniejszego. Ale wściekam się tak, że prawie talerze latają! Ta huśtawka nastrojów kosztuje mnie tyle energii, że zdarza mi się zasnąć przed dziećmi.

PMS vs Macierzyństwo.

I teraz moi mili powiedzcie mi, jak kobiece dolegliwości połączyć z macierzyństwem? Jak będąc samej kłębkiem emocjonalnej niestabilności, marzącej o tym, aby nikt się do niej nie odzywał (tylko karmił w milczeniu) radzić sobie ze zbuntowanym i wszystkowiedzącym 2,3,4,5-latkiem??? Powiem Wam szczerze, że naprawdę te 2-3 dni w miesiącu są szczytem mojego poczucia nieszczęścia i wtedy chyba zupełnie nie nadaję się na matkę! Naprawdę nie doceniałam faktu, jak łatwo było przetrwać PMS nie mając dzieci…

No dobra, ponarzekałam. A teraz kilka ciekawostek na temat PMS, żeby ten tekst miał jakikolwiek sens :)

Syndrom napięcia przedmiesiączkowego dotyczy około 80% kobiet.
Znanych jest około 150 objawów fizycznych i psychicznych, które są z nim związane, więc każda kobieta może przechodzić PMS inaczej. Mało tego, ta sama kobieta co miesiąc może mieć inne dolegliwości.
Podobno PMS ma związek z wykształceniem – im wyższe wykształcenie, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia PMS.
„Według badaczy okres tuż przed miesiączką jest najniebezpieczniejszy. Wówczas to kobiety statystycznie popełniają najwięcej przestępstw”[1].
Brytyjscy naukowcy doszli do wniosku, że im silniejszy PMS, tym większa impulsywność wydatków.
Masa ciała w II połowie cyklu może zwiększyć się nawet o 3 kg.
PMS jest zaklasyfikowany w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych.

Jak sobie radzić z PMS będąc matką?

Skoro nie możesz się zaszyć w ciemnej jamie, w ciszy i spokoju, trzeba znaleźć inne rozwiązanie. Chętnie edytuję ten tekst dodając Wasze propozycje. Ja myślę, że w miarę możliwości, w te dni, należy uświadomić tatusiowi, że lepiej będzie, jeśli jak najwięcej czasu spędzi z dziećmi. Sam. Niech je weźmie na spacer, plac zabaw, do kina – gdziekolwiek, byle z domu. Albo niech wyśle matkę – gdziekolwiek, byle poza dom. No, a co jeśli tatusia nie ma? Jest w pracy, delegacji, a my nie mamy możliwości żeby uciec? Babcia zajęta, a w przedszkolu/szkole są wakacje? Nie wiem. Ja tam się posiłkuję telewizją i tabletem. Zjadam czekoladę, bo raz w miesiącu mi nie ma prawa zaszkodzić. Kawę w większej części zamieniam na melisę. A jak już wreszcie pójdą spać (wcześniej niż zwykle…) to czytam coś wyzutego z emocji. I nie ukrywam, że jest ciężko i ze łzami w oczach czekam, aż hormony się ustabilizują, dadzą mi wreszcie spokój i energię do życia na nowo. A potem wiadomo, przychodzi okres i znowu jest lipa.

Że też nikt nie wymyślił takich turnusów dla matek z PMS! 3 dni w ekskluzywnym hotelu, z dala od rodziny, z zapasem szampana i czekolady. W programie masaże, medytacja i wspólne seansy narzekaniowe… #Jechałabym

Oczywiście można walczyć z PMS za pomocą ciąży, ale nie wiem czy zamiana płaczącej co miesiąc kobiety, na płaczące (czasami większość dnia) niemowlę jest dobrym rozwiązaniem….